1948 İstanbul doğumlu olan Süleyman Özmen'in memleketi Çorum’un Sungurlu ilçesidir. Onu tanıma fırsatı olanlar tarafından yumuşak başlı, sevecen, cana yakın ve vefalı biri olarak tarif ediliyor. Süleyman’ı, Annesi Emine Özmen ise, ‘’Oğlum yetim büyüdü ama kendini çok iyi yetiştirdi. Tanıyanlar tarafından çok sevilirdi. İlkokulu bitirmeden Kur’an’ı hatmetmişti. Akşam karanlık çökmeden evde olurdu. Derslerini yapar, dizimin dibinde o güzel sesi ile Kur’an okurdu.’’ diye anlatıyor.
Ankara Üniversitesi Ziraat Faültesi’ni kazanan Süleyman Özmen, anasından aldığı helallik ve arkasından gelen dualarla İstanbul’dan çıkar. Henüz 18 yaşında tanışır gurbet hayatıyla. Okumaya olan düşkünlüğü ve edindiği arkadaş çevresi sayesinde gurbeti cennete döner. Lâkin Süleyman için güzel günler çabuk geçer, Ankara o eski güzelliğini kaybeder. 1968 yılının bahar aylarında öğrenci hareketlerinin başlaması ile üniversite yılları, bir çok milliyetçi genç gibi, Özmen’in üzerine de bir karabulut gibi çöker.
Yurt baskınları, fakülte işgalleri, boykotlar, sokak ortasında maruz kalınan yaylım ateşleri, işkence odaları, hukuk tanımaz halk mahkemeleri, bombalamalar, dayak, zindan ve ölüm, hayatın sıradan bir parçası haline gelir. Vatanını milletini seven gençliğin karşısına kendini sosyalist diye adlandıran Çin Komünizmi’nin paralı uşakları- Rus Çar’larının yerli işbirlikçileri çıkar ve bu gençlerin okuma, barınma ve hatta yaşama haklarını gasp etmeye başlar.
Süleyman ve arkadaşları her türlü olumsuzluğa rağmen üniversite yurtlarında barınmaya devam eder. Bir gece yurtların arasında ki meydanda komünist militanların milliyetçi bir genci sıkıştırdığını gören Süleyman, hiç tereddüt etmeden olaya müdahil olur ve arkadaşını kurtarır.
Bu olayın Süleyman’ın başına dert açacağından endişelenen dört arkadaşı, kısa bir süre sonra Süleyman’ı da yanlarına alarak yurttan ayrılır ve eski Ziraat Mahallesi’nde yeni bir binanın dördüncü katına taşınır. Anarşinin kol gezdiği, inançsız ve devletsiz bir düzenin kurulmaya çalışıldığı günlerde, göğsünü bu hayasızca akına siper eden bir avuç genç. Yeni evlerinde biraz huzur bulmaya çalışan bu gençler 17 Mart gecesi, ertesi gün Muharrem orucu tutmak için sahura kalkarlar. Şiddetle çalan kapıyı hayır olması duasıyla açan bu genç yürekler, Yüksek Öğretmen Okulu’nda ülkücü arkadaşlarının komünist militanlar tarafından kuşatma altında tutulduğunu öğrenir öğrenmez toparlanıp yola koyulur. Tarihi Türk Ocağı binası önünde yapılan bir toplantı neticesinde, içinde Süleyman’ın da bulunduğu yaklaşık 300 ülkücü öğrenci, mahsur arkadaşlarını kurtarmak için yola koyulur. Yanlarında bir toplu iğne dahi bulunmayan bu gençlerden Özmen, polislerin gözü önünde, kızıl kurşunlar tarafından sırtından vurulur ve yetmezmiş gibi kız yurdundan atılan taşlardan biri suratına isabet ederek onu ağır yaralar.
Numune Hastanesi’ne kaldırılan Süleyman, beş günlük hayat mücadelesinin ardından ülküdaşlarının kapısı önünden ayrılmadığı hastahane odasında, 23 Mart’ta, pazarı pazartesiye bağlayan gecenin sabahında, 22 yaşında, hayatının baharında şehitlik mertebesine ulaşır. Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu’nun tabiri ile ‘’Büyük Turan Ülkücüsü Süleyman Özmen’’ arkadaşlarını kurtarmaya giderken, fakülte kantininde bulduğu birkaç çekirdeksiz üzümle yaptığı sahurun ardından niyetlendiği orucunu, 5 gün sonra gelen şehadet şerbeti ile açar.
Özmen’in vefatının ardından Ziraat Fakültesi’nde büyük bir tören yapılır. Açılış konuşmasını yapan Ziraat Fakültesi Dekanı Şehabettin Elçi’nin ardından MHP Genel Başkan Yardımcısı Dündar Taşer bir konuşma yapar. Taşer,”Süleyman hayatının başındaydı. Ne kapitalist ne burujuvaydı. Hepimiz için öldü. Süleyman sizlersiniz. Süleyman yaşayacaktır’’ diyerek sonlandırır konuşmasını. Ardından kürsüye gelen Ülkü Ocakları Birliği Genel Başkanı İbrahim Doğan, konuşmasında adeta yemin eder gibi ‘’Bu topraklar boyanmadıkça kana, bu kılıçlar girmeyecektir kına’’ der. Sonrasında büyük bir kalabalığın (kimilerine göre bir kilometreyi geçen bir kortejin) omuzlarında Hacı Bayram Camii’ne getirilen Özmen’in, cenaze namazı kılınır ve onlarca ülkücünün refakatinde İstanbul’a uğurlanır. Gece 23:30 sularında İstanbul’a ulaşan Özmen’in tabutu kendisi için hazırlanan yere konulur. Sabaha kadar tabutun başında ülküdaşları nöbet tutarken, diğer taraftan Yüksek İslam Ensitütülü öğrenciler Kur’anı Kerim okur. İstanbul’da da gerçekleştirilen çeşitli törenlerin ardından Eyyüp Sultan mezarlığına defnedilen Özmen, böylece Türk-İslam Ülkücüleri’nin kutlu şehitleri arasında ilk sıralarda yerini alır.
Galip Erdem’in arkasından yazdığı yazının girişi ise, sağlığında herkesin muhabbet ve sevgi beslediği Özmen’in şehadetinin dahi ne kadar farklı olduğunu gösterir cinstendir. ‘’Süleyman Özmen kardeşimizi, ‘Bir gül bahçesine girercesine şu kara toprağa’ girdiği günün akşamı Dündar Taşer ağabeyimizle konuşuyorduk. Dedi ki, ‘Ne kadar üzülürsem üzüleyim ağlamak adetim değildir. Hatta annemin ölümüne bile ağlamadım. Ama bu çocuğun gidişi ağlattı beni. Törendeki konuşmamda ne dediğimi hatırlamıyorum.’ Taşer hepimizin duygularını dile getirmiştir.’’
